توضیح اشعار حافظ

تفسیر عشق از زبان حافظ                   غلامعلی صالحی

حافظ تعجب می کند از انسانهایی که از این موضوع غافلند که باید فکر و

ذکر انسان این باشد که به خدا عشق بورزد.و لحن کلامش را مثل قرآن

 کریم می کند که او حافظ قرآن است آنجایی که قرآن با لحن تعجب می

فرماید:آیا در خدا شک دارید؟با این همه واضح بودن جلوه ی خدا؟ آیا در

خالق آسمانها وزمین شک دارید؟ وحافظ می گوید جای تآسف است برای

کسی که از عشق خدا غافل است. در حالی که وقتی ما در این دنیا جلوه

خدا را می بینیم چیزی مهمترازعشق ورزیدن به خدا وجود ندارد.بطوری

که اگر کسی عشق پروردگاررا بفهمد جا دارد از شوق او آنقدر گریه کند

که اشکش دریا شودواو راغرق نماید واگر کسی عشق اورا فهمید وچنین

نشد جای تعجب است و بیچاره وسیاه دل انسانهایی هستند که به این دنیا

می آیند و از عشق او چیزی نمی فهمند.:

     خیره آن دیده که آبش نبرد گریه عشق

                               تیره آن دل که دراو شمع محبت نبود

در بیتی می گوید من که به این عشق پی بردم وتا آن جایی که در توان

دارم دیگران را نیز به این عشق آگاه خواهم کرد.:

     من که ره بردم به گنج حسن بی پایان دوست

                           صد گدای همچو خود را بعدازاین قارون کنم

دربیتی توصیه می کند مانند نسیم وبلبل که به گل عشق می ورزد تو

هم عشق ورزیدن را ازآنها بیاموز و معبود خود را فراموش نکن.:

     گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن

                         گه سر عشقبازی از بلبلان شنیدن

می گوید به همه ی دنیا بنگر چه شگفیها دربردارد که همه مخلوق

و جلوه ی اوست پس بدون درنگ بپا خیز و به او عشق بورز و

و جانت را فدای معشوق کن.:

     خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم

                     کاین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

می گوید هر کس به زبانی سخن از عشق تو گوید بلبلان به این

 دلیل سرمست وآوازخوانند که به وصال جلوه  یاررسیده است.:

     بلبلی برگ گلی خوشرنگ در منقار داشت

                  وندران برگ و نوا خوش ناله های زار داشت

     گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست

                   گفت ماراجلوه ی معشوق در این کار داشت